Wij zijn de familie Lange, bestaande uit 4 gezinsleden, onze IJslandse hond Rúnar en een kat genaamd Flóki.
”Hoe zijn wij er toe gekomen om een IJslandse Hond te nemen?”
Foto van ons gezin en Rúnar, tijdens de IJslandse honden doe-dag in 2012. V.l.n.r. boven: Jolanda en Jan Koert, onder: Suzanne en Nicole
Ons IJslandse honden verhaal begon in 1996. Alsgezin met een jong kind waren wij opzoek naar een hond die goed bij ons moest passen. Na heel veel speurwerk en gesprekken met fokkers was onze nieuwsgierigheid naar de IJslandse hond gewekt. Door een artikel uit een paardentijdschrift, over de IJslandse hond, waren wij ervan overtuigd dat dit ras voor ons gezin de juiste was.Voor ons maakte het niet uit of we een reu of een teef zouden kopen, omdat wij goede ervaring met zowel reu als teef hebben gehad. Via de pup bemiddeling van de IJslandse hondenvereniging hebben wij toen onze eerste IJslandse hond Saga van het Reutse Veld mogen kopen. Saga, wat sprookje betekent, deed zijn naam eer aan. Hij was erg lief, zachtaardig, heel stemmingsgevoelig, kon goed overweg met kinderen en was erg aanhankelijk. Het enige nadeel was het ´najagen´ van vliegtuigen, die hij met luid geblaf verdreef. Helaas hebben wij Saga op zeventien jarige leeftijd moeten laten inslapen. In eerste instantie wilden wij nog geen nieuwe hond, omdat in onze ogen Saga niet te evenaren was. Maar na een paar weken begon het toch weer te kriebelen. Op de site van de vereniging stond dat er geen pup meer beschikbaar was. Daarom besloten wij om voorzichtig navraag te doen over hoe lang de wachtlijst voor een IJslandse honden pup zou zijn. Toevallig was er één pupje, die in eerste instantie al een baasje zou hebben, door omstandigheden, toch nog te koop. Wij, die toch naar een teken zochten of we dit moesten doen, waren bij het horen van de naam meteen nieuwsgierig. Rúnar betekend immers runen, wat tekens zijn. Voor ons was dit het teken. Na een bezoek aan de fokker van Rúnar bleek dat hij als enige pup nog bij zijn moeder was en dat er wel een voorwaarde was waaronder wij Rúnar mochten kopen. Op de eerste plaats moesten wij als gezin geschikt bevonden worden, voor Rúnar, door Natasja en Jeroen. Gelukkig was dat geen probleem. Op de tweede plaats moesten wij ermee akkoord gaan, dat indien geschikt, Rúnar een dekreu zou worden. Dit vonden wij opzich geen probleem, gezien Rúnar zijn goede, nieuwe bloedlijn die voor versterking van het ras zou kunnen zorgen. Wij werden uit en te na geïnformeerd over alles, maar dan ook echt alles, wat met Rúnar en zijn nest te maken had. Samen met Rúnar en een boekwerk vol schriftelijke informatie, foto’s, folders en goede raad, zijn wij naar huis gegaan. Zo zijn wij de trotse eigenaar geworden van Rúnar frá Idunn.